mal du depart..

Και η απορία παραμένει ζώσα. Πως γίνεται κανείς ναυτικός όταν υποφέρει από ναυτία; Εκατοντάδες ισοδύναμα ερωτήματα διαπερνούν τη σκέψη μου αυτή τη στιγμή. Δεν θα αναφερθώ. Θα αφήσω τον ήρεμο και ξεκούραστο στοχαστή να απαντήσει. Ένας φίλος σχετικά με αυτό έλεγε ότι ελευθερία είναι να βρίσκεσαι στο κέντρο της επιθυμίας χωρίς ελπίδα. Είσαι άραγε ελεύθερος όταν λαχταράς να ελπίζεις για κάτι αλλά δεν μπορείς; Κρύωσαν τα χέρια μου εκτός παπλώματος, ανεβάζω γρήγορα τους στίχους, θα κλείσω τα μάτια και θα ονειρευτώ πως θα ήταν αν ήλπιζα...


θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Για το Μαδράς τη Σιγκαπούρ τ’ Αλγέρι και το Σφαξ
θ’ αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι εγώ σκυφτός σ’ ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.

Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ,
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα `χω πια ξεχάσει,
κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ’ όποιον ρωτά:
"Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει"

Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.

Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθειά στις μακρινές Ινδίες,
θα `χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.


υγ. Γιατί να περνούν ήρεμα, παθητικά τα βράδια;