Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014

«Κάτω Ἀπὸ Τὰ Κάστρα Τῆς Ἐλπίδας» Μ. Λουντέμης



Και θα συμφωνήσω και με τον Καμύ για την ευτυχία του Σισύφου
και θα διαφωνήσω με τον Γκράμσι πως οι κομμουνιστές πρέπει να σκέφτονται απαισιόδοξα και να δρουν αισιόδοξα
και θα παραφράσω και τον Ρεμπώ - όχι τίποτα άλλο, απλά επειδή μπορώ- "Μικρέ μου αγαπημένε, πόσο σε μισώ!"...







Ποιός μου χτυπᾷ τὸ τζάμι;
Μὴ μοῦ χτυπᾶτε.
Δὲν εἶμαι ῾δῶ.
Ἐδῶ κατοικεῖ ἡ Μοναξιὰ
μὲ μόνιμη νοικάρισα τὴ Πλήξη.
Μὴ μοῦ χτυπᾶτε λοιπὸν τὸ τζάμι.
Μάταια χτυπᾶτε.
Ἐγὼ δὲ μπορῶ ν᾿ ἀνοίξω.
Δὲ μπορῶ νὰ συρτῶ
οὔτ᾿ ὡς τὴ πόρτα τοῦ σπιτιοῦ μου,
οὔτ᾿ ὡς τὴ πόρτα τοῦ ἄλλου κόσμου.
Μὴ μοῦ χτυπᾶτε λοιπὸν τὸ τζάμι.
Δὲν εἶμαι ῾δῶ.
Ἐδῶ εἶν᾿ ἕνα ξερὸ ἔντομο
σ᾿ ἕνα κόσμο, -φέρετρο-
ὅπου ἀπαγορεύεται -μὲ κίνδυνο ἀνάστασης-
ἀκόμη κι ὁ θάνατός σου!
Μὴ μοῦ χτυπᾶτε λοιπὸν τὸ τζάμι.
Κάνετε λάθος.
Λάθος στὸ σπίτι.
Λάθος στὴ πόρτα.
Λάθος στὸν αἰῶνα.
Λάθος. Λάθος. Λάθος!
Γι᾿ αὐτὸ πάψτε.
Πάψτε -γιὰ τὸ Θεό- νὰ μοῦ χτυπᾶτε!
Σᾶς τὸ ξαναλέω- μή!
Ἐδῶ δὲ κατοικῶ ἐγώ.
Ἐδῶ κατοικεῖ μία αἱμοβόρα
κι ἀκροβάτισα ἀράχνη,
ποὺ πρὶν λίγο ἔφαγε μία πεταλούδα.
Μιὰ χρυσή, λεπτὴ πεταλούδα,
ποὺ -ἀλίμονο- εἶχε τ᾿ ὄνομά μου!
Ἄρα δὲν εἶχα ἀγαπηθεῖ, αὐτὸ ἦταν ὅλο
Ἴσως ἀνόητα ὑποδύθηκα τὸ ρόλο
Γελωτοποιοῦ πολὺ μετρίας κλάσης
Λησμονημένος σὲ μιὰν ἄχρηστη ἀποθήκη
Ἠλίθιος κοῦκλος μὲ σπασμένη μύτη

Πέμπτη 2 Ιανουαρίου 2014

resolutions και άλλα τέτοια ψυχαναγκαστικά "new age" δράματα..

Οι ευχές δεν έχουν καμία σημασία. Δεν ανταποκρίνονται πουθενά, δηλαδή σε καμία εκπεφρασμένη ανάγκη του άλλου κι επίσης δεν μπορείς να κοιτάξεις το βάθος της ειλικρίνιας του άλλου μέσα από αυτήν, εκτός κι αν τον έχεις δίπλα σου.  Εκεί μόνο μπορείς να απαντήσεις με όλο σου το θάρρος! και όλο σου το σεβασμό "στα μούτρα σου". Εγώ όμως που η μητέρα μου, που δεν την λένε Φύση αλλά έχει ένα από τα χιλιάδες μίζερα χριστιανικά ονόματα και με ενέπνευσε με μεγαλοκαρδία, θα χαρίσω ένα μικρό ποιητικό αποσπασματάκι από την ποιητική συλλογή "Περιθώριο" του Μ. Αναγνωστάκη ως ευχή και κατάρα στο φιλοθεάμον κοινό μου έτσι για να βγάλει τη γλώσσα του πόνηρα στο παρελθόν, να ευνουχίσει τη δειλία του και να κοιτάξει σχεδόν παμπόνηρα το 2014 που μυρίζει αναταραχή και πάθος-(και αν δεν μυρίζει δηλαδή μικρή σημασία έχει). Και όπως λέει και ο φίλος μου ο Σωτήρης, "3- 4 μερούλες χρειάζομαι να πιω και να χαλαρώσω". Για το 14 λοιπόν δεν θα του ευχηθώ τίποτα γιατί δεν θέλω να το κοροιδέψω- αναστοχάζοντας το παραπάνω σόφισμα;- Ότι βρέξει ας κατεβάσει ή όπως λέει και ένας καρντάσης συνοριοφύλακας στο επάγγελμα τενόρος ξεπερασμένων επιτυχιών του 80/90 " για νέες ήττες- για νέες συντριβές". 



«Δέχτηκες τελικά, στο βάθος, κάθε αναθεώρηση, κάθε αλλαγή πορείας, κάθε αποστασία. Δεν είναι πάντα η θέληση λίγη - είναι πολλές φορές ο πόνος μεγάλος. Κρίνεις γνωρίζοντας μόνο ως εκεί που έχεις φτάσει, όχι ως εκεί που θα μπορούσες να φτάσεις αν και αν και αν...


Δεν πιστεύεις πια στα ατσάκιστα ψυχικά ελάσματα. Στο βολταϊκό τόξο λιώνει και το ευγενέστερο μέταλλο. Κριτήριο μοναδικό ειλικρίνειας, βάθους πόνου, συνέπειας στον εαυτό σου και μόνο: τι ωφελήθηκες από την "αλλαγή" ή τι ζημιώθηκες. Όχι τυχαία, συμπτωματικά, από κακό υπολογισμό. Τι περίμενες να ζημιωθείς, τι εν γνώσει σου ζημιώθηκες. Και δε δίστασες.». 






Μανόλης Αναγνωστάκης
«Το Περιθώριο '68 - '69»
Εκδόσεις «Νεφέλη»


υ.γ.
Άκου εκεί θάρρος!