Κυριακή 23 Ιουνίου 2013

Ένας φίλος κάποτε μου είχε πεί

πως ο Αναγνωστάκης δεν ανήκει στους ποιητές της μάχης. "Ο γιατρός δεν πέθανε πάνω στο μολύβι και στο χαρτί" είχε πει. Και όντως ο Αναγνωστάκης συνταξιοδοτήθηκε από την ποίηση. Και ναι ίσως και το ποίημα "επιτύμβιον" να ήταν μία αυτοαναφορικότητα. Πιο πολύ από όλα όμως μου αρέσει ένα ποίημα που άρεσε σε έναν άλλον φίλο παλιακό, που ήταν βλάχος στην καταγωγή και του αρέσαν τα σταράτα λόγια ακόμα και στην ποίηση. Και είναι το εξής:

Ο ΣΤΟΧΟΣ


Το θέμα είναι τώρα τί λες
Καλά φάγαμε καλά ήπιαμε
Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ώς εδώ
Μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας

Το θέμα είναι τώρα τί λες.
 
 
 
 
Εγώ πάντοτε όταν μετέφερα σε χαρτί το συγκεκριμένο ποίημα έβαζα ένα ερωτηματικό κι έδιωχνα την τελεία. Εμένα παρόλα αυτά ο Μανόλης μου αρέσει γιατί μπορούσε να περιγράψει και να περιτριγυρίσει την ήττα και τις όψεις της ήττας μέσα από μεγάλες εσωτερικές νίκες. Άραγε οι άνθρωποι που είναι τόσο φυσιολογικά εξοικειωμένοι με την ήττα δεν μας γοητεύουν περισσότερο; Είναι εκεί που πατάμε για να φωνάξουμε δυνατά VENCEREMOS.

Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013

Στην αυθόρμητη κοπελιά της ΕΡΤ με τα κόκκινα νύχια και τα μπισκότα.

Θα' ρθουν μέρες, άγριες μέρες που οι αλήθειες θα σκίζουν σαν σφαίρες και οι νίκες άγιες νίκες, σαν μαχαίρια θα βγουν απ' τις θήκες. Και να το άκουγες παλιά αυτό το τραγούδι, θα αναρωτιώσουν σε ποια συγκυρία θα μπορούσες να το πεις και να ταιριάζει απόλυτα. Παλιά λοιπόν, πριν πέντε χρόνια το ταυτίζαμε με προσωπικές στιγμές, έναν γκόμενο που χάσαμε, ένα βράδυ που απογοητευτήκαμε, έναν φιλικό τσακωμό, μία χαμένη εμπειρία, αχνά στο μυαλό το κοινωνικό του ζητήματος. Είχαμε τα αντάρτικα να μας θυμίζουν τη λαχτάρα για μια άλλη κοινωνία. Πριν από δύο με τρία χρόνια, το τραγούδι αυτό ξεκινήσαμε να το ακούμε ελαφρως τί πιο κοινωνικά. Το τραγουδούσαμε σε καμιά συναυλία, όχι και τόσο πορωμένα. Σχεδιάσαμε ένα μεγάλο καζάνι στο μυαλό μας και ρίξαμε μέσα τις αυτοκτονίες, την ανεργία, τον αποκλεισμό, το φασισμό που γιγαντώθηκε, τα πογκρόμ, τα σκάνδαλα, τις ημερομηνίες που δεν μας άφησαν να πάρουμε αέρα, τις επιστρατεύσεις των απεργών, τις απεργίες που χτυπήθηκαν βάναυσα, τα κοινωνικά κινήματα που χάθηκαν στη σκόνη των τηλεοπτικών παραθύρων, που θάφτηκαν από τα κεντρικά δελτία κ.ο.κ. και το ταυτίσαμε με τις άγριες μέρες. Οι νίκες σχεδόν πουθενά. Το δεύτερο ημιστοίχιο αποσιωπήθηκε και η σκέψη δεν βρήκε ταύτιση. Έτσι αυτό το τραγούδι έρχεται σήμερα- ποιος ξέρει άραγε αν αύριο θα είναι ακόμη πιο ταιριαστό;- να ταυτίσει την κοινωνική στιγμή "σαν μαχαίρια που θα βγουν απ΄τις θήκες". Οι άγριες μέρες έφτασαν, 3000 εργαζόμενοι εν μία νυκτί στο δρόμο της ανεργίας, της επισφάλειας, της οργής, της απογοήτευσης, 30.000 αλληλέγγυοι έξω από το ραδιοτηλεοπτικό μέγαρο συγκεντρώνονται μέσα σε 5 ώρες. Και κάπου εδώ είναι που το δεύτερο ημιστοίχιο αρχίζει και ταυτίζεται με μία λογική σκέψη. Όλα τα μεγάλα ονόματα που έμειναν ζωντανά πέρασαν μέσα σε αυτές τις ώρες- μέχρι να σταματήσει η ΕΡΤ να εκπέμπει, από το δεύτερο πρόγραμμα. Ο κόσμος αμείωτος και συνεχώς αυξανόμενος και συνεχώς όλο και πιο πολιτικοποιημένος- όλο και πιο οργανωμένος- όλο και πιο μεθοδικός συρρέει εκεί. Στο κέντρο αγώνα. Κι εκεί που ο κοινωνικός αυτοματισμός της χουντικής ελλάδας σπρώχνει τους εργαζόμενους της ΕΡΤ στο δρόμο, ο κοινωνικός αυτοματισμός της αλληλεγγύης, της ελπίδας ίσως ακόμα- ακόμα και του συναισθηματισμού χτυπάει κόκκινο. Οι άγριες μέρες του πολιτικού συστήματος ξέσπασαν για την Ελλάδα. Μαζί όμως ξέσπασε και μία αδιαμφισβήτη νίκη. Η νίκη της αλληλεγγύης. Όλο αυτό που φοβόμασταν- ο κλαδισμός, το ο καθένας τον εργασιακό του χώρο, ο καθένας το τσαρδάκι του, η εξατομίκευση άρχισαν σιγά σιγά να ραγίζουν και πίσω από τον κοινωνικό καθρέφτη του ατομισμού φάνηκε η ανάγκη για συλλογικό χτύπημα. Φαντάσου τώρα να είσαι μόλις απολυμένος στο γραφείο σου, να μαζεύεις τις μολυβοθήκες, τους φακέλους σου, το πισί σου και να κατεβαίνεις μόνος το ασανσέρ της μόνιμης εξόδου. Αυτοί οι άνθρωποι δεν βρέθηκαν σε αυτήν την κατάσταση. Η αλληλεγγύη του κόσμου τους γλίτωσε από αυτό το καταράκωμα. Βγήκαν από το ασανσέρ μαζικά, και απ' έξω αντίκρυσαν ένα πλήθος από όλους τους εργασιακούς χώρους- με ή χωρίς δουλειά να τους αγκαλιάζει κι ας μην άνοιγε πιο πριν ακόμη και την ερτ και να τους δείχνει τον δρόμο, αυτόν της συλλογικότητας, της απεργίας, της αντίστασης, της ανυπακοής, της χειραφέτησης. Δεν ξέρω ποιο ακριβώς θα είναι το αποτέλεσμα όλων αυτών. Η στάση πάντως του λαού- το μόνο σίγουρο- είναι ότι πρέπει να είναι η ίδια για όλα τα κοινωνικά κομμάτια που βιώνουν και θα βιώσουν τον εργασιακό αποκλεισμό και το "άδειασμα" των ημερών μας. Αυτό μας έδειξε πως θα πρέπει να βαδίζουμε με αυτόν τον τρόπο. Έτσι ρίχνονται κυβερνήσεις. Έτσι τους φτάνουμε στα πολιτικά τους όρια, έτσι τους αδειάζουμε από τα πολιτικά τους γραφεία. Η αδύνατη αυτή εργαζόμενη, με το αθλητικό μπλουζάκι, τα κόκκινα νύχια και το ανοιχτό κουτάκι μπισκότα που κλαίει πάνω από την κονσόλα τη στιγμή που πέφτει παγκόσμια το σήμα της δημόσιας ελληνικής τηλεόρασης θα σταματήσει να κλαίει όταν αντικρύσει αυτό που την περιμένει έξω. Ίσως και να συνεχίσει να κλαίει όχι πλέον από πικρία και θλίψη μα από συγκίνηση για το πλήθος που την περιμένει και που είναι το μόνο που πραγματικά σεβάστηκε και μοιράστηκε την αγωνία της και την κατάσταση στην οποία περιήλθε. Και είναι αυτοί που για καιρό δεν χαιρετούσε στον δρόμο αγχωμένη για να φτάσει πάνω από αυτήν την κονσόλα, είναι αυτοί που δεν πρόλαβε να πιει ένα ποτό για να ξυπνήσει νωρίς την επόμενη ημέρα, είναι αυτοί που απολύθηκαν και ίσως κάποια στιγμή να τους αγνόησε. Αν συνεχίσει να κλαίει δώστε της το χέρι και κατεβάστε την να ακούσετε μαζί το τραγούδι του Μικρούτσικου. Η άγια νίκη θα είναι πως την επόμενη φορά θα είναι κι αυτή στο δρόμο μαζί με τους απολυμένους της κοινωνίας. Και αυτό πλέον, το ξέρει πολύ καλά.



Τετάρτη 5 Ιουνίου 2013

Οι φίλοι μου στη Ρόδο




H Γαλάτεια η σοφή
Ο Αντώνης το ταλέντο
Ο Σάββας ο παραμυθάς
Ο Κώστας ο εκκεντρικός
Η Έλενα η πολυπράγμων
Ο Στέργιος ο καλός
Ο Σουδάν ο γρήγορος 
Ο Μανώλης ο νοσταλγός
Η Κωνσταντίνα η κοριτσάρα
Η Βαλεντίνα που θα φτάσει ψηλά
Ο Στάθης ο κάπελας 

Είναι οι πρωταγωνιστές του μικρού θιάσου που ανεβάσαμε φέτος, 1081 χιλιόμετρα νότια και ανατολικά της Θεσσαλονίκης, με τίτλο "Μικρές, βροχερά θαυμάσιες μέρες".
Σας περιμένω 1081 χιλιόμετρα βόρεια για ένα encore...

 Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες
ψάχνω κουράγιο μήπως και ονειρευτώ
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες
καλή ευκαιρία μήπως και μαγευτώ.
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες
έτσι μπράβο να σ' ακούω να μιλάς.
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες.
Τι ωραίο να κλαίς και να γελάς.
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες.
Να ονειρεύεσαι, να μη ξεχνάς.
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες.
Να μη φοβάσαι και να γερνάς.