πως ο Αναγνωστάκης δεν ανήκει στους ποιητές της μάχης. "Ο γιατρός δεν πέθανε πάνω στο μολύβι και στο χαρτί" είχε πει. Και όντως ο Αναγνωστάκης συνταξιοδοτήθηκε από την ποίηση. Και ναι ίσως και το ποίημα "επιτύμβιον" να ήταν μία αυτοαναφορικότητα. Πιο πολύ από όλα όμως μου αρέσει ένα ποίημα που άρεσε σε έναν άλλον φίλο παλιακό, που ήταν βλάχος στην καταγωγή και του αρέσαν τα σταράτα λόγια ακόμα και στην ποίηση. Και είναι το εξής:
Ο ΣΤΟΧΟΣ
Το θέμα είναι τί λες
Καλά φάγαμε καλά ήπιαμε
Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ώς εδώ
Μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας
Το θέμα είναι τί λες.
Καλά φάγαμε καλά ήπιαμε
Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ώς εδώ
Μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας
Το θέμα είναι τί λες.
Εγώ πάντοτε όταν μετέφερα σε χαρτί το συγκεκριμένο ποίημα έβαζα ένα ερωτηματικό κι έδιωχνα την τελεία. Εμένα παρόλα αυτά ο Μανόλης μου αρέσει γιατί μπορούσε να περιγράψει και να περιτριγυρίσει την ήττα και τις όψεις της ήττας μέσα από μεγάλες εσωτερικές νίκες. Άραγε οι άνθρωποι που είναι τόσο φυσιολογικά εξοικειωμένοι με την ήττα δεν μας γοητεύουν περισσότερο; Είναι εκεί που πατάμε για να φωνάξουμε δυνατά VENCEREMOS.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου