Σε μισώ... λεπτό

Θα σου φουσκώσω ένα μπαλόνι κόκκινο
θα το γεμίσω μ’ αίμα ζωντανό
και κάποιο μαύρο βράδυ ολοσκότεινο
μ’ αερόστατο θα πας στον ουρανό.

Και κάποιο μαύρο βράδυ ολοσκότεινο
μ’ αερόστατο θα πας ψηλά στον ουρανό.

Εκεί θα βρεις μικρά πουλιά φανταχτερά
με άγρια ράμφη γυάλινα φτερά
Θα σου τρυπήσουν το μυαλό και την καρδιά
να γεμίσει η νύχτα αίμα και φωτιά.

Θα σου τρυπήσουν το μυαλό και την καρδιά
να γεμίσει η νύχτα αίμα και φωτιά.

Σε βλέπω στα όνειρά μου κι αντιστέκομαι
σε βλέπω ζωντανή και σ’ αγαπώ
γυμνός μπροστά στις απειλές σου στέκομαι
μα πρέπει κάποτε να σου το πω:

Αυτό το κόκκινο μικρό αερόστατο
είναι παλιά πληγή που αιμορραγεί.

Με το καρναβάλι του μοντερνισμού μας κόντρα στην μεταμοντέρνα σαπίλα

Και φτάνει η Τσικνοπέμπτη κι ενώ έχω από μέρες αποφασίσει να ντυθώ το alter ego μου, (Κώστας Ρούκουνας), χωρίς δηλαδή  να χρειαστεί να αλλάξω σύσσωμη ταυτότητα γιατί οι μεγάλες αλλαγές εμένα με φοβίζουν, ένας ξαφνικό καυγαδάκι, μια μεσοβδομαδιάτικη ρούχλα, ένας πανικός για το δρώμενο με στέλνουν ξανά πίσω στο κρεββάτι, δεκάτη τη βραδινή, θέλοντας να κρατίσω μούτρα, μην έχοντας πολύ όρεξη τελικά τελικά για σημαιοστολισμούς και κορώνες, κύμβαλα αλαλάζοντα και περίεργες πίπιζες . Εκείνο το διάστημα μεταξύ 22:00- 22:30 ήταν το αναγκαίο διάστημα που χρειάστηκε να αναστοχαστώ τους λόγους για τους οποίους έπρεπε να κινηθώ αυτές τις μέρες σε κατάσταση ντελίριου κόντρα στα κρεβάτια της μοναξιάς που επιφέρει η ποστίλα. Κι εκείνη την ώρα, φιλόλογος αφού, μου ρχεται μία σχεδόν μαγική, που όπως αποδείχτηκε καταλυτική για το τριήμερό μου σύνδεση ορισμών. Καρναβάλι- μοντερνισμός! Έτσι γρήγορα- γρήγορα, το καρναβάλι αν και χαρακτηρίζεται παραδοσιακό, δεν είναι όπως το εννοούμε γιατί η παράδοση του καρναβαλιού είναι κατά βάση μία λαική αντίδραση απέναντι στον έναν και μοναδικό συμπονετικό Θεό, είναι μία επικράτηση νέων, συγχρονων αντισυμβατικών και αφηρημένων ηθών, είναι η αντίδραση στον συντηρητισμό του ρεαλισμού. Όπως και ο μοντερνισμός έτσι και στην καρναβαλική παραζάλη, οι καλλιτέχνες αναζητούν την πλήρη καταξίωση,  απορρίπτουν πλήρως τους κανόνες της αστικής κοινωνίας και της ρεαλιστικής τέχνης, επιμένουν στην ελλειπτικότητα. Τέλος ο συνειρμός μου πέρασε στην έννοια του χρόνου, το πρόταγμα της συναίσθησης της στιγμής του μοντερνισμού και η επιτακτικότητα του παρόντος του καρναβαλιού. Αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλησε το ποτήρι, σηκώθηκα γρήγορα, δεν μεταμφιέστηκα γιατί δεν είχα χρόνο να χάσω την καρναβαλική φιέστα της Κωλέττη. Πέταξα πάνω μου μία κόκκινη μπουά αλλά τροτέζ και χορεύοντας καλαματιανά και κρητικά στη συμβολή Κωλέττη και Μεσολογγίου η διαδικασία της αποπροσωποίησης μέσω της μέθεξης, έγινε πάραυτα και σχεδόν αινιγματικά, τόσο δηλαδή ώστε να μην μπορώ να την συγκρατήσω την επόμενη ημέρα! Τις δύο επόμενες μεταμφιέστηκα κανονικά, στους ρυθμούς πλέον του Μοντέρνου όπως είχε επικρατήσει μέσα μου και καθόλου δεν φοβήθηκα την εναλλαγή ρόλων άσε που νομίζω ότι μου αρέσει. Και τελικά όσοι το διαβάσουν μπορεί να μην βρουν καμία πραγματική αντιστοιχία εγώ όμως βρήκα δικαιολογία άρσης της πραγματικότητάς μου μέσα από αυτήν, έστω τριημέρου. Μπορεί όμως επειδή μου άρεσε, να μεταμφιέζομαι που και που μπροστά στον καθρέφτη μου, και να τρομάξω και τον ψυχαναλυτή μου με κανένα ευφάνταστο μασκάρεμα μία από αυτές τις μέρες...Πόση αμήχανη οργασμική σχεδόν χαρά μπορεί να νιώσει κανείς χορεύοντας αυτόν τον κυκλωτικό ζωναράδικο?

«Κάτω Ἀπὸ Τὰ Κάστρα Τῆς Ἐλπίδας» Μ. Λουντέμης

Και θα συμφωνήσω και με τον Καμύ για την ευτυχία του Σισύφου
και θα διαφωνήσω με τον Γκράμσι πως οι κομμουνιστές πρέπει να σκέφτονται απαισιόδοξα και να δρουν αισιόδοξα
και θα παραφράσω και τον Ρεμπώ - όχι τίποτα άλλο, απλά επειδή μπορώ- "Μικρέ μου αγαπημένε, πόσο σε μισώ!"...







Ποιός μου χτυπᾷ τὸ τζάμι;
Μὴ μοῦ χτυπᾶτε.
Δὲν εἶμαι ῾δῶ.
Ἐδῶ κατοικεῖ ἡ Μοναξιὰ
μὲ μόνιμη νοικάρισα τὴ Πλήξη.
Μὴ μοῦ χτυπᾶτε λοιπὸν τὸ τζάμι.
Μάταια χτυπᾶτε.
Ἐγὼ δὲ μπορῶ ν᾿ ἀνοίξω.
Δὲ μπορῶ νὰ συρτῶ
οὔτ᾿ ὡς τὴ πόρτα τοῦ σπιτιοῦ μου,
οὔτ᾿ ὡς τὴ πόρτα τοῦ ἄλλου κόσμου.
Μὴ μοῦ χτυπᾶτε λοιπὸν τὸ τζάμι.
Δὲν εἶμαι ῾δῶ.
Ἐδῶ εἶν᾿ ἕνα ξερὸ ἔντομο
σ᾿ ἕνα κόσμο, -φέρετρο-
ὅπου ἀπαγορεύεται -μὲ κίνδυνο ἀνάστασης-
ἀκόμη κι ὁ θάνατός σου!
Μὴ μοῦ χτυπᾶτε λοιπὸν τὸ τζάμι.
Κάνετε λάθος.
Λάθος στὸ σπίτι.
Λάθος στὴ πόρτα.
Λάθος στὸν αἰῶνα.
Λάθος. Λάθος. Λάθος!
Γι᾿ αὐτὸ πάψτε.
Πάψτε -γιὰ τὸ Θεό- νὰ μοῦ χτυπᾶτε!
Σᾶς τὸ ξαναλέω- μή!
Ἐδῶ δὲ κατοικῶ ἐγώ.
Ἐδῶ κατοικεῖ μία αἱμοβόρα
κι ἀκροβάτισα ἀράχνη,
ποὺ πρὶν λίγο ἔφαγε μία πεταλούδα.
Μιὰ χρυσή, λεπτὴ πεταλούδα,
ποὺ -ἀλίμονο- εἶχε τ᾿ ὄνομά μου!
Ἄρα δὲν εἶχα ἀγαπηθεῖ, αὐτὸ ἦταν ὅλο
Ἴσως ἀνόητα ὑποδύθηκα τὸ ρόλο
Γελωτοποιοῦ πολὺ μετρίας κλάσης
Λησμονημένος σὲ μιὰν ἄχρηστη ἀποθήκη
Ἠλίθιος κοῦκλος μὲ σπασμένη μύτη

resolutions και άλλα τέτοια ψυχαναγκαστικά "new age" δράματα..

Οι ευχές δεν έχουν καμία σημασία. Δεν ανταποκρίνονται πουθενά, δηλαδή σε καμία εκπεφρασμένη ανάγκη του άλλου κι επίσης δεν μπορείς να κοιτάξεις το βάθος της ειλικρίνιας του άλλου μέσα από αυτήν, εκτός κι αν τον έχεις δίπλα σου.  Εκεί μόνο μπορείς να απαντήσεις με όλο σου το θάρρος! και όλο σου το σεβασμό "στα μούτρα σου". Εγώ όμως που η μητέρα μου, που δεν την λένε Φύση αλλά έχει ένα από τα χιλιάδες μίζερα χριστιανικά ονόματα και με ενέπνευσε με μεγαλοκαρδία, θα χαρίσω ένα μικρό ποιητικό αποσπασματάκι από την ποιητική συλλογή "Περιθώριο" του Μ. Αναγνωστάκη ως ευχή και κατάρα στο φιλοθεάμον κοινό μου έτσι για να βγάλει τη γλώσσα του πόνηρα στο παρελθόν, να ευνουχίσει τη δειλία του και να κοιτάξει σχεδόν παμπόνηρα το 2014 που μυρίζει αναταραχή και πάθος-(και αν δεν μυρίζει δηλαδή μικρή σημασία έχει). Και όπως λέει και ο φίλος μου ο Σωτήρης, "3- 4 μερούλες χρειάζομαι να πιω και να χαλαρώσω". Για το 14 λοιπόν δεν θα του ευχηθώ τίποτα γιατί δεν θέλω να το κοροιδέψω- αναστοχάζοντας το παραπάνω σόφισμα;- Ότι βρέξει ας κατεβάσει ή όπως λέει και ένας καρντάσης συνοριοφύλακας στο επάγγελμα τενόρος ξεπερασμένων επιτυχιών του 80/90 " για νέες ήττες- για νέες συντριβές". 

«Δέχτηκες τελικά, στο βάθος, κάθε αναθεώρηση, κάθε αλλαγή πορείας, κάθε αποστασία. Δεν είναι πάντα η θέληση λίγη - είναι πολλές φορές ο πόνος μεγάλος. Κρίνεις γνωρίζοντας μόνο ως εκεί που έχεις φτάσει, όχι ως εκεί που θα μπορούσες να φτάσεις αν και αν και αν...


Δεν πιστεύεις πια στα ατσάκιστα ψυχικά ελάσματα. Στο βολταϊκό τόξο λιώνει και το ευγενέστερο μέταλλο. Κριτήριο μοναδικό ειλικρίνειας, βάθους πόνου, συνέπειας στον εαυτό σου και μόνο: τι ωφελήθηκες από την "αλλαγή" ή τι ζημιώθηκες. Όχι τυχαία, συμπτωματικά, από κακό υπολογισμό. Τι περίμενες να ζημιωθείς, τι εν γνώσει σου ζημιώθηκες. Και δε δίστασες.». 






Μανόλης Αναγνωστάκης
«Το Περιθώριο '68 - '69»
Εκδόσεις «Νεφέλη»

υ.γ.
Άκου εκεί θάρρος!