Προσπάθησε μ' όση καρδιά σ' απομένει, χάραξε
τούτες τις δυο γραμμές σταυρωτά
Ύστερα γέλασε πάλι, δοκίμασε τη νιότη σου ακό-
μα μιαν Άνοιξη˙ δεν είναι μάταιο
Μη θυμηθείς κάποια μέρα κάποιον που έφυγε με
δυο πληγωμένες παλάμες
Ήμουνα εγώ που σου 'λεγα πάντα: φεύγοντας ήτα-
νε πια πολύ αργά
Κι είχαμε ακόμα πολλή πίκρα πολλή μνήμη πολ-
λή νόηση
Κι η αγάπη είναι πάντα όμορφη ακόμα κι όταν δεν
ψιθυρίζει παρά με δυο αβέβαια ανήσυχα χείλη
Κι όταν δε μένει παρά σα δυο χαρακιές σ' ένα λευ-
κό περιθώριο
Προσπάθησε, πάλεψε ακόμα, ένα τόσο μικρό κι α-
σήμαντο διάστημα
Σβήσε μια ακατανόητη παρένθεση μην τραυματί-
ζεις την αμέριμνη ζωή σου.
(Ήταν Οχτώβρης όταν σου χάρισα, έτσι σα μιαν
αχτίνα γυρισμού, ένα παλιό κλεισμένο τε-
τράδιο
Και τότες που δε θέλαμε πια να πιστέψουμε πώς
μπορούσαν ν' αργούσαν οι ώρες τόσο απελ-
πισμένα όμοιες
Τόσες φορές έξι μέρες
Σ' ένα μικρό δωμάτιο, σ' ένα γραφείο, σε μια παι-
δική κλινική ποτισμένη χλωροφόρμιο
Ανακαλύψαμε ξάφνου μια νύχτα πώς λησμονήθη-
κε μέσα μας τόσον καιρό η νοσταλγία της
απουσίας.)
Τώρα προσπάθησε˙ εγώ τελείωσα˙ δεν έχω τίποτ'
άλλο να σου πω
Είναι μια λέξη κενή για μια στιγμή πλημμυρισμέ-
νη καλοσύνη
Ξέχασε, ξέχασε πάντα - φτάνει μια στάλα καινού-
ριας ζωής-
Ένα παλιό κυριακάτικο δειλινό με δυο σπασμένες
καρέκλες στο "Καφενείο των Ναυτικών"
Εκείνον π' αγάπησες κάποτε κι ίσως νοστάλγη-
σες κάποια στιγμή το γυρισμό του.
τούτες τις δυο γραμμές σταυρωτά
Ύστερα γέλασε πάλι, δοκίμασε τη νιότη σου ακό-
μα μιαν Άνοιξη˙ δεν είναι μάταιο
Μη θυμηθείς κάποια μέρα κάποιον που έφυγε με
δυο πληγωμένες παλάμες
Ήμουνα εγώ που σου 'λεγα πάντα: φεύγοντας ήτα-
νε πια πολύ αργά
Κι είχαμε ακόμα πολλή πίκρα πολλή μνήμη πολ-
λή νόηση
Κι η αγάπη είναι πάντα όμορφη ακόμα κι όταν δεν
ψιθυρίζει παρά με δυο αβέβαια ανήσυχα χείλη
Κι όταν δε μένει παρά σα δυο χαρακιές σ' ένα λευ-
κό περιθώριο
Προσπάθησε, πάλεψε ακόμα, ένα τόσο μικρό κι α-
σήμαντο διάστημα
Σβήσε μια ακατανόητη παρένθεση μην τραυματί-
ζεις την αμέριμνη ζωή σου.
(Ήταν Οχτώβρης όταν σου χάρισα, έτσι σα μιαν
αχτίνα γυρισμού, ένα παλιό κλεισμένο τε-
τράδιο
Και τότες που δε θέλαμε πια να πιστέψουμε πώς
μπορούσαν ν' αργούσαν οι ώρες τόσο απελ-
πισμένα όμοιες
Τόσες φορές έξι μέρες
Σ' ένα μικρό δωμάτιο, σ' ένα γραφείο, σε μια παι-
δική κλινική ποτισμένη χλωροφόρμιο
Ανακαλύψαμε ξάφνου μια νύχτα πώς λησμονήθη-
κε μέσα μας τόσον καιρό η νοσταλγία της
απουσίας.)
Τώρα προσπάθησε˙ εγώ τελείωσα˙ δεν έχω τίποτ'
άλλο να σου πω
Είναι μια λέξη κενή για μια στιγμή πλημμυρισμέ-
νη καλοσύνη
Ξέχασε, ξέχασε πάντα - φτάνει μια στάλα καινού-
ριας ζωής-
Ένα παλιό κυριακάτικο δειλινό με δυο σπασμένες
καρέκλες στο "Καφενείο των Ναυτικών"
Εκείνον π' αγάπησες κάποτε κι ίσως νοστάλγη-
σες κάποια στιγμή το γυρισμό του.