Αίσιο?

Δεν έχω προσπαθήσει ποτέ να γράψω κάτι σε αυτό το Blog. Ίσως έχει να κάνει με το ότι η έμπνευσή μου το τελευταίο διάστημα είναι μηδαμινή- όχι ότι τώρα έχω ιδιαίτερη. Άλλωστε ο επάρατος χρόνος μου την κατέστρεψε. Όμως σήμερα, παρόλη τη δυσωδία που αναβλύζει η σημερινή εικόνα έξω από το μικροαστικό μου παράθυρο, ξύπνησα με ένα απέραντο κέφι και μία οιωνεί μελαχγολία.Κατάλαβα από την αρχή τι ήταν αυτό που με σκούντηξε όπως ο πατέρας μου από την τηλεόραση όταν ήμουν μικρή- και με έβγαλε από τον πρωινό μάταιο λίθαργο. Ανακάλυψα πως ήταν η ελπίδα. Η ελπίδα που πιστεύω ότι θα την αλλάξουμε τη ζωή, η ελπίδα ότι θα παλέψω για να ζήσω καλύτερα, η ελπίδα των ανθρώπων που βρίσκονται στην ίδια μοιρά με μένα, η ελπίδα ότι θα κλείσω τον υπολογιστή, η ελπίδα ότι θα βγω από το σπίτι, η ελπίδα ότι έξω από το πιο μικρό και βρώμικο στενό της Θεσσαλονίκης που ζω κάποια στιγμή θα μυρίζει χρυσάνθεμο, η ελπίδα ότι θα δώ τη ζωή μας να αλλάζει ριζικά και θα ευθυνόμαστε εμείς γι αυτό, η ελπίδα ότι θα σε ξαναδώ όπως τότε. Και πραγματικά, έκλεισα τον υπολογιστή, άνοιξα το παράθυρο και είδα τα μεταναστόπουλα που τελείωσαν το σχολείο να παίζουν μπάλα (αν και δεν μύριζε ακόμα χρυσάνθεμο), βγήκα από το σπίτι και μίλησα με τους συντρόφους που παλεύουμε μαζί και κατάλαβα ότι βήμα- βήμα η πραγματικότητα αλλάζει. Μπορεί ακόμα τώρα που είναι βράδυ τα πράγματα να μην άλλαξαν τόσο ριζικά και ακόμα η επανάσταση να μην περνάει έξω από το κατώφλι μας αλλά είδα ότι κάτι άλλαξε. Μένει να σε δω για να επενεργήσω ριζικά στην πραγματικότητα παίρνοντας δύναμη και απο σενα... Καλό βράδυ!