Θυμάμαι μία Άνοιξη, αρχές άνοιξης όμως που καθόμουν για καφέ με έναν φίλο, μιλούσαμε για τον Καζαντζάκη και τη λαχτάρα του για τον θάνατο και τη ζωή, κάπου σε ένα καφέ της Ναυαρίνου. Προσπαθούσαμε να δώσουμε διέξοδο στις αγωνίες μας μέσα σε ένα καζάνι μαθηματικών, φυσικής, "φιλοσοφίας του χρόνου και του είναι" και λογοτεχνίας. Άπειροι και άμπυροι συζητούσαμε και διαφωνώντας συμφωνούσαμε κάτω από έναν ήλιο που έβγαζε ακόμη δόντια. Θα ήταν λίγο αργότερα όταν θα έψαχνα να τον βρω να του μιλήσω για τον χρόνο που δεν κυλάει και το είναι που μας άφησε χρόνους, οδηγώντας μας με στέρεα βήματα σε μία απροσδιόριστη λαχτάρα για τον θάνατο. Δεν τον βρήκα πουθενά. Ακούστηκε πως τρύπωσε στην κανονικότητα με μία απροσδιόριστη λαχτάρα για ζωή. Ας είναι ελαφρύ το πέπλο της που τον σκεπάζει. Το μόνο τραγούδι που θα μπορούσαμε να είχαμε ακούσει μαζί και με τη συγκεκριμένη εκτέλεση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου