Είναι κάποια τραγούδια που τα μαθαίνεις χωρίς να τα έχεις ακούσει ποτέ μόνος σου αλλά τα ξέρεις από πάντα γιατί το τραγουδούσε κάποιος σε ακατάληπτο χρόνο κι εσύ τελικά το έχεις αποστηθίσει, με μικρά λάθη στον στίχο, λίγες παραφωνίες. Όπως όταν ήσουν παιδί ή μωρό, επαναλάμβανες χωρίς προσοχή λόγια που άκουγες από εδω κι από εκεί, δεν σου έλεγαν τίποτα όλα αυτά αλλά κάποιες φορές σε άκυρο χωροχρονικό προτασιακό σύμπαν τα ενσωμάτωνες στο λόγο σου χωρίς βέβαια να ταιριάζουν στο συμφραστικό πλαίσιο. Τότε ήταν χαριτωμένο και οι άλλοι γελούσαν με την παιδική ευστροφία. Τώρα είναι νοσταλγικό. Έτσι τώρα, περπατούσα στο σαλόνι και μου ήρθε στο στόμα αυτό κι ενώ δεν το έχω ακούσει ποτέ, το τραγουδώ λες και είναι από τα αγαπημένα μου. Δεν είναι. Είναι αγαπημένο τραγούδι ενός αγαπημένου κι επομένως διπλά αγαπημένο. Και κοίτα να δεις που μου έρχονται κι άλλα τέτοια τραγούδια..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου