Μετοχή Παθητικού Παρακειμένου του ρήματος ΑΠΩΘΩ

Θυμάμαι μία Άνοιξη, αρχές άνοιξης όμως που καθόμουν για καφέ με έναν φίλο, μιλούσαμε για τον Καζαντζάκη και τη λαχτάρα του για τον θάνατο και τη ζωή, κάπου σε ένα καφέ της Ναυαρίνου. Προσπαθούσαμε να δώσουμε διέξοδο στις αγωνίες μας μέσα σε ένα καζάνι μαθηματικών, φυσικής, "φιλοσοφίας του χρόνου και του είναι" και λογοτεχνίας. Άπειροι και άμπυροι συζητούσαμε και διαφωνώντας συμφωνούσαμε κάτω από έναν ήλιο που έβγαζε ακόμη δόντια. Θα ήταν λίγο αργότερα όταν θα έψαχνα να τον βρω να του μιλήσω για τον χρόνο που δεν κυλάει και το είναι που μας άφησε χρόνους, οδηγώντας μας με στέρεα βήματα σε μία απροσδιόριστη λαχτάρα για τον θάνατο. Δεν τον βρήκα πουθενά. Ακούστηκε πως τρύπωσε στην κανονικότητα με μία απροσδιόριστη λαχτάρα για ζωή. Ας είναι ελαφρύ το πέπλο της που τον σκεπάζει. Το μόνο τραγούδι που θα μπορούσαμε να είχαμε ακούσει μαζί και με τη συγκεκριμένη εκτέλεση.

Επάρατος χρόνος

Είναι κάποια τραγούδια που τα μαθαίνεις χωρίς να τα έχεις ακούσει ποτέ μόνος σου αλλά τα ξέρεις από πάντα γιατί το τραγουδούσε κάποιος σε ακατάληπτο χρόνο κι εσύ τελικά το έχεις αποστηθίσει, με μικρά λάθη στον στίχο, λίγες παραφωνίες. Όπως όταν ήσουν παιδί ή μωρό, επαναλάμβανες χωρίς προσοχή λόγια που άκουγες από εδω κι από εκεί, δεν σου έλεγαν τίποτα όλα αυτά αλλά κάποιες φορές σε άκυρο χωροχρονικό προτασιακό σύμπαν τα ενσωμάτωνες στο λόγο σου χωρίς βέβαια να ταιριάζουν στο συμφραστικό πλαίσιο. Τότε ήταν χαριτωμένο και οι άλλοι γελούσαν με την παιδική ευστροφία. Τώρα είναι νοσταλγικό. Έτσι τώρα, περπατούσα στο σαλόνι και μου ήρθε στο στόμα αυτό κι ενώ δεν το έχω ακούσει ποτέ, το τραγουδώ λες και είναι από τα αγαπημένα μου. Δεν είναι. Είναι αγαπημένο τραγούδι ενός αγαπημένου κι επομένως διπλά αγαπημένο. Και κοίτα να δεις που μου έρχονται κι άλλα τέτοια τραγούδια..