Now there's a bubble of me

and it's floating in thee

αμερικανιές και τέτοια 

αλλά κυρίως και τέτοια...

Πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλος για τη Ρόδο...

από τώρα και για ένα εξάμηνο στα πίσω θρανία των σχολείων στα Δωδεκάνησα...

δεν ανάσανα...

Μακριά σου ένα χρόνο αγάπη μου,
μακριά σου ένα χρόνο δεν ανάσανα.
Μακριά σου ένα χρόνο δεν ανάσανα,
δεν αντέχω σ' άλλο πόνο σ' άλλα βάσανα.

Την πίκρα την μεγάλη αγάπη μου,
την πίκρα την μεγάλη δεν την μπόρεσα.
Την πίκρα την μεγάλη δεν την μπόρεσα,
ξαναγύρισε και πάλι σε συγχώρεσα.

Μου είχες ζητήσει να μην ξεχάσω τίποτα..

"Το μέτωπό μας έκρουσε τόσο απαλά, με τόση επιμονή, που ανοίξαμε για να μπει σαν κυρία η Τρέλα στο κεφάλι μας, έπειτα να κλειδώσει. Τώρα η ζωή μας γίνεται ξένη, παλιά ιστορία."


τα θυμάμαι όλα...


 

"Βγάζω τα παπύτσια μου κι έρχομαι... "

κάποια ποιήματα από μία "φευγαλέα"

Απλώνω στον ήλιο
τον πρωινό τη φωνή μου
μα δε λέει να ζεστάνει.
Τίποτ’ άλλο·
σιωπηλά κυκλοφορώ
το πλην σου.
(από τα πρώτα της ποιήματα, Μετά τη σιωπή, 1975)



Φωνήεντα ερεθιστικά
μεσ’ από το πνιγμένο
λαρύγγι σου. Κορμί
πλατιά περισπωμένη
κι ανάσα άνω τελεία.
(Η περιπέτεια μιας περιγραφής)


Σημαδεύω τον χάρτη.
Εκεί.
Σημαιάκι της τελευταίας
παρέλασης καρφιτσώνω.
Ακούω που μουρμουρίζεις
το δικό σου εμβατήριο.
Το μαύρο γίνεται λιγότερο μαύρο.
(Σχεδόν αίνιγμα, 1987)



Απ’ τον αφαλό σου δεμένη Αριάδνη
μπρος στον λαβύρινθό μου
Ελένη, Ραάβ, Πασιφάη - αδελφές μου·
άγνωστο κατακτητή
μπρος στο παράθυρό μου
κοντανασαίνοντας
περιμένω - κεφαλοδεμένη·
κι απλώνω τα σπλάχνα μου σε οιωνοσκόπους.
Που ΄ναι ο Θησέας, ο Πάρης Αλέξανδρος;
Που ΄ναι ο Διόνυσος;
Εφτά ήλιοι κι εφτά φεγγάρια
πέρασαν χωρίς να φανεί·
κι αν στείλω μήλο σέπεται.
(Μεταποίηση υλικών, 1982)

κοίτα που φτάσαμε!

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ’ όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ’ ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά∙

Κι αν έχει,πριν ανοίξει,το λουλούδι
στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί,
το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πως ποτέ δεν θα ειπωθεί∙

Κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ,
καθάρια πως ταράζεται η ψυχή μου
σαν βλέπω το μεγάλο ουρανό∙

Η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια που ’ζησα ζωή.

Μα εσύ σωπαίνεις...

μωρέ καλά τα λές, ποιος σ' ακούει είναι το θέμα;

ΜΑΡΙΑ

‘Εξω από το παράθυρο έλαμπε το πέλαγος.
Θα τρελλαθώ αν χαθεί το πέλαγος, είπε η Μαρία.
‘Εκρυβε με τα χέρια τη γυμνότητα,
παράφορη, γυρίζοντας
με μια τρομαχτικήν απόγνωση σ’ όλα τα κέντρα,
σ’ όλους τους κινηματογράφους της πρωτεύουσας.
Τον γύρευε. Ρωτούσε τους πορτιέρηδες επίμονα.
Παραξενεύονταν που δεν τον είχε ιδεί κανείς.
Πού νάναι; πού είναι; πες μου τώρα, πες μου εσύ.
Πάντα γυμνή, τόσο άμυαλη. Και ξάφνου
μέσα στο φως: Λευτέρη! φώναξε
κι όρμησε πάνω του. Μα εκείνος
είταν βουβός, πολύ βουβός, ένας χαμένος
ίσκιος. Και την έσυρε. Και πέθαναν.
Τους πήρε το τιμόνι στον κατήφορο, τους τσάκισε
τα κόκκαλα και τα νεφρά. Πολύν καιρό
κατόπι μας βασάνισε η ψυχή τους.

 Τ. Σινόπουλος

- Αλήθεια, αγάπησες ποτέ για να νοσταλγείς;

Προσπάθησε μ' όση καρδιά σ' απομένει, χάραξε
     τούτες τις δυο γραμμές σταυρωτά
Ύστερα γέλασε πάλι, δοκίμασε τη νιότη σου ακό-
     μα μιαν Άνοιξη˙ δεν είναι μάταιο
Μη θυμηθείς κάποια μέρα κάποιον που έφυγε με
     δυο πληγωμένες παλάμες
Ήμουνα εγώ που σου 'λεγα πάντα: φεύγοντας ήτα-
     νε πια πολύ αργά
Κι είχαμε ακόμα πολλή πίκρα πολλή μνήμη πολ-
     λή νόηση

Κι η αγάπη είναι πάντα όμορφη ακόμα κι όταν δεν 
     ψιθυρίζει παρά με δυο αβέβαια ανήσυχα χείλη
Κι όταν δε μένει παρά σα δυο χαρακιές σ' ένα λευ-
     κό περιθώριο 
Προσπάθησε, πάλεψε ακόμα, ένα τόσο μικρό κι α-
     σήμαντο διάστημα
Σβήσε μια ακατανόητη παρένθεση μην τραυματί-
     ζεις την αμέριμνη ζωή σου.
(Ήταν Οχτώβρης όταν σου χάρισα, έτσι σα μιαν
     αχτίνα γυρισμού, ένα παλιό κλεισμένο τε-
     τράδιο
Και τότες που δε θέλαμε πια να πιστέψουμε πώς 
     μπορούσαν ν' αργούσαν οι ώρες τόσο απελ-
     πισμένα όμοιες
Τόσες φορές έξι μέρες
Σ' ένα μικρό δωμάτιο, σ' ένα γραφείο, σε μια παι-
     δική κλινική ποτισμένη χλωροφόρμιο
Ανακαλύψαμε ξάφνου μια νύχτα πώς λησμονήθη-
     κε μέσα μας τόσον καιρό η νοσταλγία της 
     απουσίας.)


Τώρα προσπάθησε˙ εγώ τελείωσα˙ δεν έχω τίποτ'
     άλλο να σου πω
Είναι μια λέξη κενή για μια στιγμή πλημμυρισμέ-
     νη καλοσύνη
Ξέχασε, ξέχασε πάντα - φτάνει μια στάλα καινού-
     ριας ζωής-
Ένα παλιό κυριακάτικο δειλινό με δυο σπασμένες 
     καρέκλες στο "Καφενείο των Ναυτικών"
Εκείνον π' αγάπησες κάποτε κι ίσως νοστάλγη-
     σες κάποια στιγμή το γυρισμό του. 

Αίσιο?

Δεν έχω προσπαθήσει ποτέ να γράψω κάτι σε αυτό το Blog. Ίσως έχει να κάνει με το ότι η έμπνευσή μου το τελευταίο διάστημα είναι μηδαμινή- όχι ότι τώρα έχω ιδιαίτερη. Άλλωστε ο επάρατος χρόνος μου την κατέστρεψε. Όμως σήμερα, παρόλη τη δυσωδία που αναβλύζει η σημερινή εικόνα έξω από το μικροαστικό μου παράθυρο, ξύπνησα με ένα απέραντο κέφι και μία οιωνεί μελαχγολία.Κατάλαβα από την αρχή τι ήταν αυτό που με σκούντηξε όπως ο πατέρας μου από την τηλεόραση όταν ήμουν μικρή- και με έβγαλε από τον πρωινό μάταιο λίθαργο. Ανακάλυψα πως ήταν η ελπίδα. Η ελπίδα που πιστεύω ότι θα την αλλάξουμε τη ζωή, η ελπίδα ότι θα παλέψω για να ζήσω καλύτερα, η ελπίδα των ανθρώπων που βρίσκονται στην ίδια μοιρά με μένα, η ελπίδα ότι θα κλείσω τον υπολογιστή, η ελπίδα ότι θα βγω από το σπίτι, η ελπίδα ότι έξω από το πιο μικρό και βρώμικο στενό της Θεσσαλονίκης που ζω κάποια στιγμή θα μυρίζει χρυσάνθεμο, η ελπίδα ότι θα δώ τη ζωή μας να αλλάζει ριζικά και θα ευθυνόμαστε εμείς γι αυτό, η ελπίδα ότι θα σε ξαναδώ όπως τότε. Και πραγματικά, έκλεισα τον υπολογιστή, άνοιξα το παράθυρο και είδα τα μεταναστόπουλα που τελείωσαν το σχολείο να παίζουν μπάλα (αν και δεν μύριζε ακόμα χρυσάνθεμο), βγήκα από το σπίτι και μίλησα με τους συντρόφους που παλεύουμε μαζί και κατάλαβα ότι βήμα- βήμα η πραγματικότητα αλλάζει. Μπορεί ακόμα τώρα που είναι βράδυ τα πράγματα να μην άλλαξαν τόσο ριζικά και ακόμα η επανάσταση να μην περνάει έξω από το κατώφλι μας αλλά είδα ότι κάτι άλλαξε. Μένει να σε δω για να επενεργήσω ριζικά στην πραγματικότητα παίρνοντας δύναμη και απο σενα... Καλό βράδυ!

Και σκέφτομαι που πίνω κόκα κόλα για να' ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα...

                                   
                                       και τέλειωσα με άριστα αλλά δεν έχω ευχάριστα μαμά...

μια μέρα στη Θεσσαλονίκη...

Α: Ωραία. Εσείς παιδιά από που είστε;
Μ: Εγώ είμαι από Βόλο αλλά σπουδάζω εδω.
Ν: Εγώ είμαι από Καβάλα αλλά ζω εδώ.
Μ: Εγώ είμαι από Θεσσαλονίκη και ζω εδώ.
Α: Κι εγώ είμαι από Θεσσαλονίκη αλλά ζω στην Καβάλα. Ωραία!

Κύκλο θα το λέγαμε το λογοτεχνικό μέσο. Παρ΄ όλα αυτά, όλα είναι ένα ψέμα/ όλα είναι μαύρο χάλι /όλα εκτός από εσένα και οι βουτιές με το κεφάλι...

Το πέρασμά σου...

 

Κάθε πρωί σ’αναζητώ, ολημερίς σε ψάχνω
Και κάθε ηλιοβασίλεμα ρωτώ για σένα πάντα
Κι όλες τις νύχτες μου περνώ με αγωνία και πόνο
Κι όμως ποτέ παράπονο δεν βγάζει η καρδιά μου.
Κι όμως ποτέ παράπονο δεν βγάζει η καρδιά μου
Γιατί είν’ ο πόνος μου γλυκός πού’χω για σένα φως μου
Αγάπη μου είν’ αβάσταχτος του χωρισμού ο πόνος
Σαν το κερί σιγά σιγά το πνεύμα μου θα σβήσει μες στη φλόγα
Άλλη καμιά ποτέ μες στη ζωή το πνεύμα μου δεν θ’αδράξει
Κι ούτε ποτέ ζητώ να βρω παρηγοριά κι ανάσα σ’αγάπη άλλη!

Όχι στις Δευτέρες!

       ναι στα π/σ/κ! 

                                                                                                                     όχι στην spss!

                                                                                                                     ναι στις εκδρομές!

Μόνο και μόνο από τη δειλία του...

Ζούσε τόσο πολύ κλεισμένος στον εαυτό του και σε μια τόσο ολοκληρωτική απομόνωση, ώστε φοβότανε να συναντήσει όχι μονάχα τη σπιτονοικοκυρά του, αλλά και κάθε άνθρωπο. Μ' όλο που τον είχε συντρίψει το βάρος της μιζέριας του, η φτώχεια έπαψε στο
τέλος να τον βαραίνει.

Είχε παρατήσει τις δουλειές που θα του εξασφάλιζαν το καθημερινό του ψωμί και δε φρόντιζε να το βγάλει με κανέναν άλλο τρόπο. Στην πραγματικότητα η σπιτονοικοκυρά του δεν τον τρόμαζε καθόλου – οσαδήποτε σχέδια κι αν κατάστρωνε εναντίον του. Το να τον σταματά όμως στο κεφαλόσκαλο, ν' ακούει τη συνηθισμένη της φλυαρία για πράγματα που δεν τον ενδιέφεραν, να του ξαναθυμίζει μ' επιμονή πως πρέπει να πληρώνει το νοίκι και να βρίσκεται στην ανάγκη να καταφεύγει σε διάφορες δικαιολογίες, να της ζητά συγνώμη, να της λέει ψέματα... Α, όχι! Καλύτερα θα ήτανε να ξεγλιστρήσει, πατώντας σα γάτα στις σκάλες, και να χαθεί στο δρόμο δίχως να τον ιδεί κανείς. Αυτή τη φορά μάλιστα, μόλις βρέθηκε έξω, παραξενεύτηκε κι ο ίδιος με το φόβο που τον έκανε να νιώθει η σπιτονοικοκυρά του.

"Να σχεδιάζεις τέτοια δουλειά και να σε πιάνει τόση ταραχή με το τίποτα!", σκέφτηκε χαμογελώντας παράξενα. "Χμ... Αλήθεια, η τύχη του ανθρώπου βρίσκεται στα χέρια του και την αφήνει να του ξεγλιστρήσει, μόνο και μόνο από τη δειλία του...

φ. ντοστογιέφσκι "Έγκλημα και τιμωρία"

η Τάνια ...

...που ποτέ δεν σου άρεσε!

Σβήνει το φως από τα μάτια μου κι ολα όσα έζησα μπρος μου περνάνε...

Σβήνει το φως
από τα μάτια μου
κι όλα όσα έζησα
μπρος μου περνάνε.

Στέκομαι εδώ
στον τελευταίο σταθμό
με όλα όσα αγάπησα
και πήγαν χαμένα.

Δεν μετανιώνω πια,
όλα ή τίποτα,
δάσος και ερημιά,
αυτή ήταν η ψυχή μου,
πάει πια.

Σαν νοσταλγώ
πουλιά με παν μακριά,
πόνο δεν νιώθω πια
μόνο θυμάμαι.

Πάντα έλεγες
πως η ζωή είν’ στιγμές,
κύμα που σκάει σ’ ακτές,
κερί που λιώνει.

Δεν μετανιώνω πια
όλα ή τίποτα,
δάσος και ερημιά,
αυτή ήταν η ψυχή μου,
πάει πια.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή
είναι ήλιος και μαζί βροχή
κι ούτε για μια αιωνιότητα
δεν θ’ άλλαζα μια μέρα απ’ αυτή.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή
είναι κόλαση, παράδεισος μαζί
κι αυτά που έζησα
είτε άσχημα,είτε όμορφα
ήσαν εγώ κι εσύ.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή
είναι ήλιος και βροχή μαζί.

Η Σοφίτα, η Κική, η Ελεάνα και ο Νάσος

Και μια θηλιά γερή το χθες να κάνει αθάνατο!

Θέλω να σε δω
μ' έρωτα βαρύ
να μην μπορεί κανείς
να διώξει αυτόν το θάνατο

Καμιά φορά
φοράω τα λόγια μιας πληγής
καμιά φορά ξεχνιέμαι αλλιώς
κι απ' όλους κρύβομαι

Τη χαρά μου λες να μη στην κάνω συμφορά
και δε χωράει η ζωή
να μπει στο γλέντι ούτε μια φορά

Θέλω να σε δω
να μ'εκδικηθείς
να πιω νερό κρυφά
εκεί που θα πλυθείς

Θέλω να σε δω
να 'μαστε αγκαλιά
και μία θηλιά γερή
το χθες να κάνει αθάνατο

για τους εξεγερμένους..

της μνήμης ανήμερα..

13.12.43

Θυμᾶσαι ποὺ σοῦ ῾λεγα
Ὅταν σφυρίζουν τὰ πλοῖα μὴν εἶσαι στὸ λιμάνι.
Μὰ ἡ μέρα ποὺ ἔφευγε ἤτανε δικιά μας
καὶ δὲ θὰ θέλαμε ποτὲ νὰ τὴν ἀφήσουμε
Ἕνα μαντήλι πικρὸ θὰ χαιρετᾶ τὴν ἀνίατου γυρισμοῦ
Κι ἔβρεχε ἀλήθεια πολὺ κι ἤτανε ἔρημοι οἱ δρόμοι
Μὲ μιὰ λεπτὴν ἀκαθόριστη χινοπωριάτικη γεύση
Κλεισμένα παράθυρα κι οἱ ἄνθρωποι τόσο λησμονημένοι -
Γιατί μᾶς ἄφησαν ὅλοι; Γιατί μᾶς ἄφησαν ὅλοι;
Κι ἕσφιγγα τὰ χέρια σου Δὲν εἶχε τίποτα τ᾿ ἀλλόκοτο ἡ κραυγή μου.

Θὰ φύγουμε κάποτε ἀθόρυβα καὶ θὰ πλανηθοῦμε
Μὲς στὶς πολύβοες πολιτεῖες καὶ στὶς ἔρημες θάλασσες
Μὲ μιὰν ἐπιθυμία φλογισμένη στὰ χείλια μας
Εἶναι ἡ ἀγάπη ποὺ γυρέψαμε καὶ μᾶς τὴν ἀρνήθηκαν
Ξεχνοῦσες τὰ δάκρυα, τὴ χαρὰ καὶ τὴ μνήμη μας
Χαιρετώντας λευκὰ πανιὰ π᾿ ἀνεμίζονται.
Ἴσως δὲ μένει τίποτ᾿ ἄλλο παρὰ αὐτὸ νὰ θυμόμαστε.
Μὲς στὴν ψυχή μου σκιρτᾶ τὸ ἐναγώνιο Γιατί,
Ρουφῶ τὸν ἀγέρα τῆς μοναξιᾶς καὶ τῆς ἐγκατάλειψης
Χτυπῶ τοὺς τοίχους τῆς ὑγρῆς φυλακῆς μου
            καὶ δὲν προσμένω ἀπάντηση
Κανεὶς δὲ θ᾿ ἀγγίξει τὴν ἔκταση τῆς στοργῆς
            καὶ τῆς θλίψης μου.

Κι ἐσὺ περιμένεις ἕνα γράμμα ποὺ δὲν ἔρχεται
Μιὰ μακρινὴ φωνὴ γυρνᾶ στὴ μνήμη σου καὶ σβήνει
Κι ἕνας καθρέφτης μετρᾶ σκυθρωπὸς τὴ μορφή σου
Τὴ χαμένη μας ἄγνοια, τὰ χαμένα φτερά.

Η μαριάννα μας άφησε νωρίς...

ΔΡΟΜΟΙ ΠΑΛΙΟΙ
Στίχοι: Μανώλης Αναγνωστάκης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Μαργαρίτα Ζορμπαλά
Άλλες ερμηνείες: Δήμητρα Γαλάνη || Γιώργος Νταλάρας || Αλέξια

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ' τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή

Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
κάμε να σ' ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του πόθου μου κι εγώ

Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα
κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε με γνώριζε