Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

Με το καρναβάλι του μοντερνισμού μας κόντρα στην μεταμοντέρνα σαπίλα

Και φτάνει η Τσικνοπέμπτη κι ενώ έχω από μέρες αποφασίσει να ντυθώ το alter ego μου, (Κώστας Ρούκουνας), χωρίς δηλαδή  να χρειαστεί να αλλάξω σύσσωμη ταυτότητα γιατί οι μεγάλες αλλαγές εμένα με φοβίζουν, ένας ξαφνικό καυγαδάκι, μια μεσοβδομαδιάτικη ρούχλα, ένας πανικός για το δρώμενο με στέλνουν ξανά πίσω στο κρεββάτι, δεκάτη τη βραδινή, θέλοντας να κρατίσω μούτρα, μην έχοντας πολύ όρεξη τελικά τελικά για σημαιοστολισμούς και κορώνες, κύμβαλα αλαλάζοντα και περίεργες πίπιζες . Εκείνο το διάστημα μεταξύ 22:00- 22:30 ήταν το αναγκαίο διάστημα που χρειάστηκε να αναστοχαστώ τους λόγους για τους οποίους έπρεπε να κινηθώ αυτές τις μέρες σε κατάσταση ντελίριου κόντρα στα κρεβάτια της μοναξιάς που επιφέρει η ποστίλα. Κι εκείνη την ώρα, φιλόλογος αφού, μου ρχεται μία σχεδόν μαγική, που όπως αποδείχτηκε καταλυτική για το τριήμερό μου σύνδεση ορισμών. Καρναβάλι- μοντερνισμός! Έτσι γρήγορα- γρήγορα, το καρναβάλι αν και χαρακτηρίζεται παραδοσιακό, δεν είναι όπως το εννοούμε γιατί η παράδοση του καρναβαλιού είναι κατά βάση μία λαική αντίδραση απέναντι στον έναν και μοναδικό συμπονετικό Θεό, είναι μία επικράτηση νέων, συγχρονων αντισυμβατικών και αφηρημένων ηθών, είναι η αντίδραση στον συντηρητισμό του ρεαλισμού. Όπως και ο μοντερνισμός έτσι και στην καρναβαλική παραζάλη, οι καλλιτέχνες αναζητούν την πλήρη καταξίωση,  απορρίπτουν πλήρως τους κανόνες της αστικής κοινωνίας και της ρεαλιστικής τέχνης, επιμένουν στην ελλειπτικότητα. Τέλος ο συνειρμός μου πέρασε στην έννοια του χρόνου, το πρόταγμα της συναίσθησης της στιγμής του μοντερνισμού και η επιτακτικότητα του παρόντος του καρναβαλιού. Αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλησε το ποτήρι, σηκώθηκα γρήγορα, δεν μεταμφιέστηκα γιατί δεν είχα χρόνο να χάσω την καρναβαλική φιέστα της Κωλέττη. Πέταξα πάνω μου μία κόκκινη μπουά αλλά τροτέζ και χορεύοντας καλαματιανά και κρητικά στη συμβολή Κωλέττη και Μεσολογγίου η διαδικασία της αποπροσωποίησης μέσω της μέθεξης, έγινε πάραυτα και σχεδόν αινιγματικά, τόσο δηλαδή ώστε να μην μπορώ να την συγκρατήσω την επόμενη ημέρα! Τις δύο επόμενες μεταμφιέστηκα κανονικά, στους ρυθμούς πλέον του Μοντέρνου όπως είχε επικρατήσει μέσα μου και καθόλου δεν φοβήθηκα την εναλλαγή ρόλων άσε που νομίζω ότι μου αρέσει. Και τελικά όσοι το διαβάσουν μπορεί να μην βρουν καμία πραγματική αντιστοιχία εγώ όμως βρήκα δικαιολογία άρσης της πραγματικότητάς μου μέσα από αυτήν, έστω τριημέρου. Μπορεί όμως επειδή μου άρεσε, να μεταμφιέζομαι που και που μπροστά στον καθρέφτη μου, και να τρομάξω και τον ψυχαναλυτή μου με κανένα ευφάνταστο μασκάρεμα μία από αυτές τις μέρες...Πόση αμήχανη οργασμική σχεδόν χαρά μπορεί να νιώσει κανείς χορεύοντας αυτόν τον κυκλωτικό ζωναράδικο?