Ο Ντίνος...

ΙΘΑΚΗ

Δὲν ξέρω ἂν ἔφυγα ἀπὸ συνέπεια
ἢ ἀπὸ ἀνάγκη νὰ ξεφύγω τὸν ἑαυτό μου,
τὴ στενὴ καὶ μικρόχαρη Ἰθάκη
μὲ τὰ χριστιανικά της σωματεῖα
καὶ τὴν ἀσφυχτική της ἠθική.
Πάντως, δὲν ἦταν λύση, ἦταν ἡμίμετρο.
Κι ἀπὸ τότε κυλιέμαι ἀπὸ δρόμο σὲ δρόμο
ἀποχτώντας πληγὲς κι ἐμπειρίες.
Οἱ φίλοι ποὺ ἀγάπησα ἔχουνε πιὰ χαθεῖ
κι ἔμεινα μόνος τρέμοντας μήπως μὲ δεῖ κανένας
ποὺ κάποτε τοῦ μίλησα γιὰ ἰδανικά…
Τώρα ἐπιστρέφω μὲ μίαν ὕποπτη προσπάθεια
νὰ φανῶ ἄψογος, ἀκέραιος, ἐπιστρέφω
κι εἶμαι, Θεέ μου, σὰν τὸν ἄσωτο ποὺ ἀφήνει
τὴν ἀλητεία, πικραμένος, καὶ γυρνάει
στὸν πατέρα τὸν καλόκαρδο, νὰ ζήσει
στοὺς κόλπους του μίαν ἀσωτία ἰδιωτική.
Τὸν Ποσειδῶνα μέσα μου τὸν φέρνω,
ποὺ μὲ κρατάει πάντα μακριά.
Μὰ κι ἂν ἀκόμα δυνηθῶ νὰ προσεγγίσω,

τάχα ἡ Ἰθάκη θὰ μοῦ βρεῖ τὴ λύση;

-

Η Ιθάκη καταστράφηκε εξαιτίας άσχημων καιρικών συνθηκών. 

κουρέλι Νο 3

Μόνο για το σόλο...

σκατά στις κιθάρες- μόνο Δάντη!

Αμφισβητούμε τα κόκκινα φανάρια...

...ζούμε γρήγορα!

ο τριτος άνθρωπος...

κουρέλι Νο 2

Τι γίνεται Σοφία;

ΠΩΣ ΠΑΕΙ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ;

ΓΑΜΙΕΤΑΙ!

hey, honey, take a walk on the wild side...

κουρέλι  Ν. 1

ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΕΥΚΑΙΡΕΙΑ!

 

 

Δεν ειν' αργά,δεν ειν' αργά ποτέ
φτάνει να θέλεις,να επιμένεις,να πιστεύεις,
για νέες ήττες,για νέες συντριβές
Για όσα ποθείς μονάχα αξίζει να παλεύεις

Γι' άλλη μια χρεοκοπία κι άλλη μια υποταγή
κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία
Γι' άλλη μια θεραπεία κι άλλη μια υποτροπή
κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία

Δεν ειν' νωρίς,δεν ειν' νωρίς ποτέ
στάσου στα πόδια σου μη πέφτεις, μη νυστάζεις,
για νέες πίκρες,για νέες συμφορές
Για όσα σου ανήκουνε ξεκίνα μη διστάζεις

Γι' άλλη μια χρεοκοπία κι άλλη μια υποταγή
κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία
Γι' άλλη μια θεραπεία κι άλλη μια υποτροπή
κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία

Ξύπνησαν πάλι οι άθλιες σκουριασμένες ορδές
Λυσσασμένες θρησκείες,πατρίδες,οικογένειες
σκούζουν και σφάζονται για ένα καλύτερο χθες
μα οι σημαίες τους ανεμίζουν βρωμερές και νικημένες

Μη λες ποτέ, ποτέ μη λες ποτέ
τ' αύριο πάντοτε θα' ναι μια άλλη μέρα
Καινούριοι θρήνοι και πιο βαθιές πληγές
σε περιμένουνε λιγάκι παραπέρα

Γι' άλλη μια ιδεολογία κι άλλη μια διαστροφή
κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία
Γι' άλλη μια κτηνωδία,γι' άλλη μια σφαγή
κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία

Μη σταματάς,μη σταματάς ποτέ
ο πιο αδίστακτος εχθρός μέσα σου στέκει
Μπορείς αν θες παντοτινά να κλαις
φτάνει να ξέρεις που πονάς για να χτυπιέσαι

Η πρόγνωσή σας ασφαλής

                                               

ΘΑ ΠΕΣΕΙ Η ΠΟΛΙΣ

Κι απε Δεκέμβρη στην Αθήνα και ΦΩΤΙΑ...

Αντίσταση

Στο παιδικό μας βλέμμα πνίγονται οι στεριές.
Πρώτη σου αγάπη τα λιμάνια σβυούν και εκείνα.
Θάλασσα τρώει το βράχο απ' όλες τις μεριές.
Μάτια λοξά και τ' αγαπάς : Κόκκινη Κίνα.

Γιομάτα παν τα ιταλικά στην Ερυθρά.
Πουλιά σε αντικατοπτρισμό -Μαύρη Μανία.
Δόρατα μέσα στη νυχτιά παίζουν νωθρά.
Λάμπει αρραβώνα στο δεξί σου : Αβησσυνία.

Σε κρεμεζί , Νύφη λεβέντρα Ιβηρική.
Ανάβουνε του Barriochino τα φανάρια.
Σπανιόλοι μου θαλασσοβάτες και Γραικοί.
Γκρέκο και Λόρκα -Ισπανία και Πασιονάρια.

Κύμα θανάτου ξαπολιούνται οι Γερμανοί.
Τ' άρματα ζώνεσαι μ' αρχαία κραυγή πολέμου.
Κυνήγι παίζουνε μαχαίρι και σκοινί,
Οι κρεμασμένοι στα δέντρά , μπαίγνιο του ανέμου.

Κι απέ Δεκέμβρη , στην Αθήνα και Φωτιά.
Τούτο της Γης το θαλασσόδαρτο αγκωνάρι,
Λικνίζει κάτου από το Δρυ και την Ιτιά
το Διάκο , τον Κολοκοτρώνη και τον Άρη.

O Egon..

Σκαρίμπας

Εαυτούληδες (από τη συλλογή Εαυτούληδες 1950)

Ως ωραία ήταν μου απόψε η λύπη, ήρθαν όλα σιωπηλά χωρίς πάθη και με ήβραν —χωρίς κανέν' να μου λείπει— τα λάθη. Κι ως τα γνώρισα όλα-μου γύρω — μπραμ-πάφες όλα κράταγαν, τρουμπέτες και βιόλες —ΕΑΥΤΟΥΛΗΔΕΣ που με βλέπαν, oι γκάφες- μου όλες. A!... τι θίασος λίγον τι από αλήτες μουζικάντες μεθυσμένους και φάλτσους, έτσι ως έμοιαζαν — με πρισμένες τις μύτες— παλιάτσους. Και τι έμπνευση να μου δώσουν τη βέργα μπρος σε τρίποδα με κάντα μυστήρια, όπου γράφονταν τ' αποτυχημένα-μου έργα —εμβατήρια! Α... τι έμπνευση!... Μαιτρ του φάλτσου 'γώ πάντα, με τη βέργα-μου τώρα ψηλά —λέω— με τρόμους νά, με δαύτη-μου να παρελάσω τη μπάντα στούς δρόμους. Kι ως πισώκωλα θα παγαίνω πατώντας, μες σε κόρνα θα τα βροντούν και σαντούρια οι παλιάτσοί-μου — στον αέρα πηδώντας — τα θούρια...

Ο κήπος της αχαριστίας...

"Οι ώρες θα περνούν, θα γυρίζουν τ’ άστρα, και οι αύρες θα πνέουν, αλλά εγώ, γέρνοντας ολοένα περσότερο, θα θυμάμαι.

Θα θυμάμαι τις σφιγμένες γροθιές, τα παραπλανητικά χαμόγελα και την προδοτική αδιαφορία."

Είναι τίγκα η πινιάτα...

  

ΣΠΑΣΤΑ!

Μ' ακούς ;

“Όλες οι πόλεις είναι ίδιες όταν ξημερώνει”, “όλες μοιάζουν”, μου ‘χες πει κάποτε, και δεν σε είχα πιστέψει τότε.
Όταν ξημερώνει, όλες αναστενάζουν στα κρεβάτια τους με τον ίδιο τρόπο.
Και οι εραστές της νύχτας, σιγομουρμουρίζουν και ή αγκαλιάζονται ή σηκώνονται με βαριά βήματα και φεύγουν από τα ξένα κρεβάτια με το πρώτο φως της μέρας.
Τα μισά ρούχα φορεμένα όπως-όπως, και τα υπόλοιπα στο χέρι, και ένα φιλί απαλό, σιγανό, για να μην ξυπνήσει τον άλλον που κοιμάται…
Και η πόρτα κλείνει πίσω τους προσεκτικά, σιγανά.
Το αυτοκίνητο μπαίνει μπροστά με θόρυβο που μοιάζει εκκωφαντικός, μες την ησυχία της νύχτας, και ακόμα και το γκάζι, είναι νυσταγμένο και βαρύ, από τον μισό ύπνο και την κούραση του έρωτα της προηγούμενης βραδιάς…
Και το άδειο σπίτι της επιστροφής, είναι κρύο και σιωπηλό.
Μόνο τα κοτσύφια έχουν ήδη αρχίσει να κελαηδούν στον κήπο.
Ο μισός ουρανός, αρχίζει ήδη να φωτίζει και η μέρα χαράζει, την ώρα που εσύ μπαίνεις κάτω από το ντους και αφήνεις το νερό να κυλήσει πάνω σου και να πάρει τις ανάσες και τον ιδρώτα της προηγούμενης βραδιάς.
Όλες οι πόλεις είναι ίδιες μού ‘χες πει κάποτε και δεν σε είχα πιστέψει.
Γιατί σε έβλεπα που έφευγες, και εγώ, σε ήθελα στο κρεβάτι μου.
Να σε πάρω αγκαλιά, να πάρω ακόμα μιαν ανάσα σου στο στόμα μου, και να ξαναγυρίσω στα όνειρά μου.
Και συ, με φίλαγες απαλά στο μάγουλο και έκλεινες πίσω σου σιγανά την πόρτα.
Πόσος καιρός πέρασε από τότε;
Ούτε που θυμάμαι πιά.
Πόσες πόρτες έκλεισα πίσω μου φιλώντας κάποιον απαλά στο μάγουλο και ψιθυρίζοντας καληνύχτα;
Πόσους άδειους δρόμους έχω οδηγήσει μέχρι να φτάσω στο σπίτι μου;
Πόσο δίκιο είχες τελικά!!!
Όλες οι πόλεις του κόσμου είναι ίδιες στο ξημέρωμά τους…
Όλες αναστενάζουν, όλες στριφογυρίζουν στα κρεβάτια τους, άλλα άδεια, και άλλα γεμάτα με τον έρωτα της νύχτας.
Κάθε ξημέρωμα, κάποια πόρτα κλείνει σιγά, και κάποια άλλη ανοίγει και υποδέχεται την μοναξιά του ταξιδευτή.
Μόνο τα κοτσύφια που κελαηδούν στον κήπο είναι πάντα τα ίδια… όπως και το ξημέρωμα.
Οι άνθρωποι αλλάζουν…
Κάποιοι φεύγουν, κάποιοι άλλοι έρχονται…. Τι σημασία έχει σε ποιά πόλη βρίσκεσαι;

κάποιος έκλαιγε με τύψεις

για όσα πρόδωσα εγώ...

Τίτος...

Χωρίς να σε βλέπω χωρίς να σου μιλάω
χωρίς ν’ αγγίζω ούτε μια σκιά απ’ το βήμα σου
χωρίς – πόσο γυμνός ακόμα θα ‘θελες να μείνω;
Μη με πιστεύεις, σε τίποτα μη με πιστέψεις.
Κι όταν εντάσσω τις στιγμές στα σίγουρα σχήματά μου
όταν ανασκευάζω το χαμόγελό σου
όταν αποκαλώ την ομορφιά φθαρτό περίβλημα
μη με πιστεύεις – κι όμως σου λέω την αλήθεια.
Δεν την αντέχω αυτή τη μάταια ελπίδα
να επιζώ σε μια τυχαία σου σκέψη
μα κάθε βράδυ τη ζεσταίνω απ’ την αρχή.